پند گو  : دکتر پروا روانپزشک مهر 81

تعجب نکنید که چرا من یک پند و اندرز قدیمی در باره کنکور آزمایشی  برایتان انتخاب کرده ام ، میخواستم بدانید که زمان در گذر است و تقریبا به طور تکراری زندگی در جریان است .آنزمان هم کنکور بود .کنکور آزمایشی هم بود ،با همه جنبه های خوب و بدی که داشت با اینکه  از عمر این داستان 18 سال می گذرد هنوز می تواند برای ما مفید واقع شود . بخوانید و خودتان قضاوت کنید .

داستان(( خجٌّه چاهی )) را شنیده اید ؟ می گویند در روزگاران قدیم زنی بود به اسم خدیجه که مردم اسمش را جمع و جور تر کرده بودند و به او می گفتند خجٌّه. خجٌّه خیلی خودپسند و وراج بود و مرتب از شوهرش انتظاراتی داشت که اصلا با وضع زندگی او و کسب و کارش جور در نمی آمد . همه شب که شوهرش خردو خمیر می آمد به خانه ، خجه به جای دلجویی و خسته نباشید .شروع می کرد به ور زدن و بنای داد و قال را می گذاشت و می گفت کاشکی گم و گور شده بودی و به جای خودت خبرت می رو می آوردند خانه! حیف نیست به تو هم می گویند شوهر ، ببین مردهای دیگه چه جوری خرجی به زنهایشان می دهند و چه چیز هایی برای زنهایشان می خرند .از لباس ترمه ، قلم کار هندی ،کفش سا غری، پیراهن توری و چادر گل دار و...... ولی من چی ؟هیچی!مرد بیچاره در جواب زنش می گفت اگر همسایه ها را می بینی مردان آنها 5 ریال در آمد دارند و لی من فقط چهار عباسی .مگر نشنیده ای که می گویند "چو دخلت نیست خرج آهسته تر کن " ولی زن گوشش بدهکار نبود و هر روز بدتر می کرد و عاقبت یک شب مرد طاقتش طاق می شود و می گذارد و از خانه می رود و البته جایی که هیچکس ازش خبری نداشت . از فردای آنروز دادو بیداد های  خجه خانم همسایه ها را نشانه می گیرد و شروع به گفتن متلک و بحث و جدل و کنایه بود که از دهان گشاد خجه به همسایه ها وارد میشد. مردم که دیگه از دستش به تنگ آمده بودند رفتند پیش کدخدا و شکایت خودشان را از این زن تعریف کردندو کد خدا دستور داد .خجه را با مشورت ریش سفیدان روستا بردند انداختند توی چاهی در یک فرسخی ده . جالب اینجاست که حتی یک مار که سالها در آن چاه زندگی می کرده ترک وطن می کند و از دست خجه و وراجی هایش فرار را بر قرار ترجیح می دهد.

حالا این چه ربطی به کنکور دارد ؟ آنهم کنکور از نوع آزمایشی اش !؟ راستش رفتار خیلی از ما با خودمان شبیه رفتار خجه چاهی با شوهرش است .بسیاری از ضزبه ها و لطمه ها یی که در زندگی می خوریم در اصل از دست خودمان می خوریم و این به این دلیل است که خودمان را آنطور که باید و شاید نمی شناسیم و در بسیاری از موارد از خود انتظاراتی بیش از حد داریم .نمونه این رفتار در درس خواندن آن جاست که به صرف گرفتن چند نمره خوب در ، درسی خود را استاد می پنداریم و وقتی مثلاً در کنکور آزمایشی نمره دلخواه را نمی آوریم ،از زمین و زمان می نالیم و سعی می کنیم یک جوری قضیه را با نسبت دادن به استاندارد نبودن سوالات ،سرد  و یا گرم بودن هوای سالن ، مزاحمت مراقبین و.......لاپوشانی کنیم. ناخودآگاه از دیدن نتایج کنکور آزمایشی می ترسیم و اگر مطابق انتظارمان نبود به شدت دلسرد می شویم . غافل از اینکه قدم اول پیشرفت واقعی خود شناسی و آگاهی از نقاط ضعف و قوت خودمان است. بسیاری از ما باورمان نمی شود که مهارت هایی که در امتحانات ساده دبیرستان اهمیت چندانی به آن نمی دادیم در کنکور مورد سنجش قرار می گیرند.(توانایی هایی همچون قدرت تمرکز ،سرعت انتقال ، سرعت حل مسئله در طول یک آزمون چند ساعته ) . درست مثل این است که ما بخواهیم بازیکن بسکتبال بشویم و برویم سراغ یک کتاب اموزش بسکتبال و آنرا کاملاً بخوانیم و بعد برویم داخل زمین و ببینیم که چه بازیکن بدی هستیم و البته تعجب هم بکنیم .اینکه تعجبی ندارد ،همانطور که بازیکن خوب شدن نیاز به تمرین و تمرین مکرر دارد تا در خلال تمرینات نقاط ضعف و قوتمان را بشناسیم در کنکور آزمایشی هم همین است .در حقیقت اولین قدم برای موفقیت این است خودمان را بشناسیم و توانایی های خودمان را اندازه گیری کنیم و ذره ذره آنها را تقویت کنیم . کنکور آزمایشی مهمترین فایده اش این است که شما بفهمید در کدام درس و با چه مقدار خواندن و تمرین چه نتیجه ای گرفته اید. و آنگاه برای آن برنامه ریزی کنید . این حقیقت را بپذیرید که شما نمی توانید بدون اینکه نقاط ضعف خودتان را بشناسیم و بپذیریم که توانایی مان چقدر است برویم کنکور آزمایشی و ناراحت و عصبانی شویم و همه عصبانیتمان را بر سر شوهر خجه چاهی بیندازیم. چه بسا بخش واقع بین وجودمان ، مثل شوهر خجه خانم بگذارد و برودو دیگر دستمان هم به آن نرسد.
نتیجه اینکه کنکور آزمایشی یک آزمایش توانایی خودمان در مورد درس است. نتایج آن فقط برای شناخت خودمان است . به کسی ارتباط ندارد. با کنکور آزمایشی ذره ذره خودمان را می شناسیم و ایرادات خودمان را برطرف می کنیم .

با فقیری گفت روزی یک خسی
که تر اینجا نمی داند کسی 
گفت او ، گر می ندان عامیّم
خویش را من نیک می دانم کیم
وای اگر برعکس بودی دردو ریش
او بدی بینامن ، من کور خویش

به امید موفقیت
کتابفروشی دانشجو بهشهرwww.ketabdaneshjoo.ir